وقتی تمام سهمت از دلخوشی و شادی‌های زندگی و این دنیا خلاصه میشه تو همون چنددقیقه‌ای که با خوردن دو پیک مشروب و کشیدن دو نخ سیگارهیچی از عالم‌وآدم نمی‌فهمی و از ته دل می‌خندی و همه چی رو فراموش می‌کنی، یعنی اینکه خیلی به ته خط نزدیک شده رفیق مون، حواس مون بهش باشه.
این‌جور لحظه‌ها، این‌جور آدم‌ها رو باید بغل کرد. ممکنه خنده شون ته بکشه و بغض شون بترکه ولی فرصت رو نباید از دست داد. شاید همون لحظه، همون لحظه‌ای که هیچی از عالم‌وآدم نمی‌فهمند، براشون یه تلنگر باشی. فکر نکن چیزی از غم و غصه شون رو کم می‌کنی، نه اشتباه نکن، کم نمیشه. فقط کافیه بغل گوشش، یواشکی بهش بگی زندگی همیشه این‌جوری نمی مونه رفیق.
پس مواظب باش که همون چند لحظه دلخوشی الکی رو هم ازشون نگیری.
