حوالی ظهر  یازدهم خردادماه یکهزاروسیصدوهشتادوهفت، مشهد،بیمارستان مهر   سلام مهرانای عزیزم کف دو دستم خیس عرق شده بود. طول راهرو  بیمارستان را بی‌هدف، می‌رفتم و برمی‌گشتم. با خودم حرف می‌زدم. اینکه چه می‌گفتم، یادم نیست؛  ولی بدون شک  حرف‌های بدرد بخور و معنی‌داری  نبود. بعد از آن  لحظه به دنیا آمدنت این دومین شوکی بود که من را ترساند. یک‌لحظه نفست بالا نیامد و نیز نفس من. صدای پای …

مشاهده

  هی رفیق؛ بیا با هم حرف بزنیم سلام ستاره، چطوری؟ می خوام همین اول کار، یه اعتراف صادقانه بکنم  و بگم چرا برات نامه می‌نویسم  و اینکه چرا رودررو حرفامو نمی‌زنم.  چند تا دلیل داره.  اول اینکه نامه نوشتن خیلی کیف می ده. مثل قدیما، حس و حال رفاقت رو بیشتر برام  تداعی می کنه. دوم اینکه مقابلم  نیستی و حرفم رو قطع نمی‌کنی و خیلی راحت می تونم متکلم‌وحده باشم. …

مشاهده